Współczesna kolacja z okazji Święta Dziękczynienia z ogromnym pieczonym indykiem na środku stołu nie wywodzi się organicznie z pierwszych uczt dożynkowych wspólnych dla Pielgrzymów i Wampanoagów. Tak naprawdę nie ma niezbitych dowodów na to, że indyk w ogóle znalazł się w menu podczas tego pierwszego spotkania, ponieważ zapisy historyczne skupiają się na dziczyznie. Historia tego, jak Turcja stała się synonimem Święta Dziękczynienia, jest mieszanką zmian gospodarczych, sprytnego marketingu i pragnienia jedności narodowej.
Od dziczyzny do zysku: powstanie Turcji
Przejście na indyka jako główne danie Święta Dziękczynienia nie nastąpiło z dnia na dzień. Wraz z rozwojem Stanów Zjednoczonych regionalne święta dożynkowe znacznie różniły się pod względem czasu i zwyczajów. Dopiero podczas wojny secesyjnej Sarah Hale, autorka książki Mary Had a Little Lamb, przewodziła kampanii na rzecz ustanowienia Święta Dziękczynienia świętem narodowym. Hale postrzegał Święto Dziękczynienia jako sposób na budowanie jedności w głęboko podzielonych czasach. Abraham Lincoln oficjalnie uznał to święto w 1863 roku, umacniając jego miejsce w amerykańskiej tradycji.
Jednak nawet wtedy indyk nie był domyślnym wyborem. Prawdziwy punkt zwrotny nastąpił wraz z industrializacją produkcji żywności. Indyk, będąc stosunkowo tanim i łatwo dostępnym ptakiem, stał się praktyczną opcją na duże zgromadzenia. Podczas Wielkiego Kryzysu, kiedy mięso było drogie, popularne stały się dodatki, takie jak farsz i zapiekanki, wykorzystując w pełni ograniczone zasoby.
Machina marketingowa rusza
Branża spożywcza szybko wykorzystała wakacyjne możliwości. Libby’s, firma zajmująca się konserwami, zaczęła agresywnie promować przepisy na ciasta dyniowe na początku XX wieku, a następnie przejęła firmę zajmującą się konserwami dyniowymi, aby jeszcze bardziej kontrolować rynek. Znaną ze swojej cierpkości żurawinę słodzono, aby przyciągnąć szerszą publiczność. Komercjalizacja święta przyspieszyła, gdy firmy zdały sobie sprawę, że Święto Dziękczynienia to nie tylko dziękczynienie, ale także ogromna szansa sprzedażowa.
Parada z okazji Święta Dziękczynienia Macy’s, zorganizowana w celu rozpoczęcia sezonu zakupów bożonarodzeniowych, jeszcze bardziej wzmocniła nastawienie konsumentów do tego święta. Wizerunek złotego pieczonego indyka stał się synonimem obfitości i świętowania, a symbolem wzmocnionym przez dziesięciolecia reklam i programów kulturalnych.
Żywa tradycja
Według statystyk rządowych obecnie około jedna piąta całego indyka spożywanego w Stanach Zjednoczonych jest spożywana w Święto Dziękczynienia. Choć niektórzy historycy i krytycy kulinarni mogą lekceważyć to widowisko, niezmienny urok tego święta tkwi w jego możliwościach adaptacji. Święto Dziękczynienia przekształciło się w elastyczną tradycję skupiającą się na spotykaniu się z bliskimi, dzieleniu się posiłkiem i cieszeniu się chwilą relaksu. To święto, które przetrwało i rozkwitło dzięki dostosowaniu się do zmieniających się warunków ekonomicznych, trendów kulturowych i molocha marketingu.
Indyk na Święto Dziękczynienia może nie znajdował się w oryginalnym menu, ale mocno ugruntował swoje miejsce na stole jako symbol amerykańskiej obfitości, zmysłu komercyjnego i trwałej siły tradycji.
